/ του Προκόπη Κοσμόπουλου
Στις στιγμές κοινωνικής αποστασιοποίησης και λοκντάουν έχουμε ανάγκη από βιβλία που θα μας ταξιδέψουν σε άλλους κόσμους, όπου οι άνθρωποι σμίγουν, συζητάνε ελεύθερα δια ζώσης, χειρονομούν έντονα και αγκαλιάζονται παθιασμένα. Όχι για να μάς θυμίσουν τι χάνουμε καθημερινά, αλλά για να μάς ξεγνοιάσουν, να μας θυμίσουν πως είναι η κανονική ζωή ώστε να αντλήσουμε δύναμη και υπομονή για να κερδίσουμε ό,τι χάσαμε και να αναπληρώσουμε το χαμένο έδαφος όταν έρθει η στιγμή. Πάνω από όλα για να μας προετοιμάσουν ψυχολογικά για την εποχή μετά την πανδημία ώστε να μην χάσουμε την ανθρωπινότητά μας και για να μην μας κυριεύσει ο φόβος απέναντι στον Άλλον, τον φίλο, τον ξένο, τον διαφορετικό. Όπως θα έλεγε ο φιλόσοφος “είμαστε οι σχέσεις μας”, διαμορφώνουμε τους γύρω μας και διαμορφωνόμαστε από τις κοινωνικές μας σχέσεις, μια κουβέντα, ένα άγγιγμα, ένα νεύμα, ένα χαμόγελο οικοδομούν τον εαυτό μας. Είμαστε τα υποκείμενα και τα αντικείμενα της Ιστορίας σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Όπως θα έλεγε ένας άλλος φιλόσοφος “είμαστε η αντανάκλαση του βλέμματος των άλλων πάνω μας”.
Στο δεύτερο λοιπόν μυθιστόρημα του Νικόλα Καλόγηρου με τίτλο “Κάιρο, Μητέρα του κόσμου” ταξιδεύουμε στην Αίγυπτο και με φόντο την πλατεία Ταχρίρ και την Αραβική Άνοιξη, βλέπουμε τις έντονες σχέσεις των ανθρώπων σε μια οριακή και μεταβατική εποχή. Εκεί γνωρίζουμε την ιστορία του Μηνά, ενός νεαρού που είναι μέλος μιας ελληνικής αντιφασιστικής οργάνωσης και ταξιδεύει στην Αίγυπτο για να γνωρίσει αντικαθεστωτικούς που θέλουν να ανατρέψουν τον Μουμπάρακ. Έτσι συναντάει την αινιγματική Ριχάμ, μια διδακτορική φοιτήτρια γεμάτη μυστικά και την ερωτεύεται. Μαζί με τον ήρωα ταξιδεύουμε στις μυρωδιές, στους ήχους, στις συνήθειες των ανθρώπων, στις ακραίες ταξικές αντιθέσεις και στις αναπαραστάσεις της Ανατολής. Οι ήρωες παλεύουν διαρκώς με τους φόβους τους, άλλοτε εύθραστοι και άλλοτε αποφασισμένοι προσπαθούν να ακουμπήσουν στον Άλλον: είτε στον διπλανό τους, είτε σε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους, είτε σε μια άλλη προοπτική για το μέλλον τους. Με αυτόν τον τρόπο ο συγγραφέας μάς δείχνει τις αντιφάσεις και το μεγαλείο του Έρωτα και της συντροφικότητας και μας υποδεικνύει ότι αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους ανά την υφήλιο είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν.
