/ Του Ευριπίδη Ταρασίδη

Η Χάνα Μπέικερ ήταν (ή είναι) μία έφηβη μαθήτρια ενός λυκείου στις ΗΠΑ. Δεν ήταν  φτωχή, δεν ήταν πλούσια, δεν ανήκε σε κάποια μειονότητα, ήταν στρέιτ, λευκή, είχε όλα τα χαρακτηριστικά για να είναι τουλάχιστον αγαπητή στο σχολείο και στους συμμαθητές της. Γιατί, τότε, το πρώτο πράγμα που ακούμε στη σειρά είναι αυτό; «Είμαι η Χάνα. Χάνα Μπέικερ. Σωστά. Μην ρυθμίζετε την… οποιαδήποτε συσκευή στην οποία το ακούτε αυτό. Είμαι εγώ, ζωντανά και σε στέρεο. Χωρίς ενκόρ και αυτή τη φορά χωρίς παραγγελιές. Πιάσε ένα σνακ. Άραξε. Επειδή θα σου πω την ιστορία της ζωής μου. Συγκεκριμένα, γιατί η ζωή μου τελείωσε.»

13 κασέτες, 13 ιστορίες, 13 «γιατί» αποτυπώνονται με εξαιρετικό τρόπο, λεπτομερέστατα, σε πρώτο πρόσωπο, μακριά από υστερικά μελό. Οι ιστορίες των κασετών απευθύνονται στους ανθρώπους του περίγυρου της Χάνα, οι οποίοι -ο κάθενας ηθελημένα ή άθελα- την επηρέασαν και την οδήγησαν στην αυτοκτονία. Είναι οι κασέτες που ηχογράφησε η Χάνα πριν αυτοκτονήσει, ρίχνοντας φως σε όλες τις σκιές που θα δημιουργούσε η φυγή της.

Χωρίς χρυσό περιτύλιγμα, χωρίς καμιά διάθεση ελάφρυνσης του κλίματος, σκληρή και ειλικρινής, η σειρά φέρνει, για πρώτη φορά και με τέτοιον τρόπο, το φαινόμενο του bullying από τα αμερικανικά σχολεία στους δέκτες της τηλεόρασης.

Η εύθραυστη ψυχολογία των εφήβων, οι μη κατάλληλοι άνθρωποι στις κρίσιμες εκπαιδευτικές θέσεις, οι νταήδες των σχολείων, τα μέσα δικτύωσης, μία λάθος φράση τη λάθος στιγμή, το περιβάλλον της οικογένειας, η έλλειψη επικοινωνίας, αλλά και ο φόβος του τσαλακώματος της εικόνας του καθενός δημιουργούν την εξαιρετική σε δομή, στόρυ και σκηνοθεσία, σειρά.

Απλά μαθήματα μοντάζ, με όμορφα περάσματα από το παρελθόν στο μέλλον, ενώ ο άψογος ήχος δρα επικουρικά, φέρνοντας ακόμα πιο κοντά τον θεατή, που περιτριγυρίζεται από τις αγωνίες της Χάνα.

Ο ιδιότυπος τρόπος αντιμετώπισης της Χάνα, με το εκάστοτε κεντρικό πρόσωπο της κάθε κασέτα,ς φέρνει στην επιφάνεια την προβληματική γύρω από την αλήθεια. Η φωνή από τους νεκρούς εναντίον της βολικής αλήθειας του καθενός.

Τέλος, έξυπνο το τέχνασμα με τη χρήση ενός κεντρικού χαρακτήρα στο «τώρα». Τον ρόλο αυτόν επιτελεί ο Κλέι, που είναι -θα λέγαμε- τα μάτια του θεατή, μια που και αυτός ακούει την αλήθεια της Χάνα και ζυμώνεται ανάλογα με αυτήν.

Η ανθρώπινη ζωή βγαίνει από το παρασκήνιο και στοιχίζει τόσο, όσο της πρέπει. Είναι αξιοσημείωτο που μια αμερικανική σειρά δεν σκοτώνει με ευκολία, δεν κάνει πλάκα με τον θάνατο, δεν μιλά για δήθεν δικαιοσύνη, αλλά ακολουθεί την ιστορία μιας κοπέλας που αυτοκτόνησε, και το κάνει με σεβασμό, αξιοθαύμαστη ωριμότητα και εξαίσια καλλιτεχνική υφή. Ο καθένας μας έχει χιλιάδες λόγους για να ζήσει. Είναι αυτό που λέει και η αριστερά: σε κάθε ερώτημα, απάντηση είναι ο άνθρωπος.