(ή αλλιώς οδηγός επιβίωσης για πρωτοετείς φοιτητές)

/ Της Ζωής Μακρυγιάννη

Μαθήματα, εργασίες, μεγάλα αμφιθέατρα, τραπεζάκια μπλε, πράσινα (σπάνιο φαινόμενο πια), κόκκινα, καθηγητές «αυθεντίες» που τα ξέρουν όλα… Κάτι τέτοιο δεν μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε τη φράση «ελληνικό πανεπιστήμιο»; Ίσως αυτός ο συνειρμός να μην είναι τελείως λάθος, όμως σίγουρα το πανεπιστήμιο είναι πολλά περισσότερα από αυτό.

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΛΕΣΧΕΣ
Το ξέρατε ότι στις σχολές των δημόσιων ιδρυμάτων, λειτουργούν λέσχες με διάφορες πολιτιστικές δραστηριότητες; Φωτογραφία, χορός, θέατρο, εκμάθηση ξένων γλωσσών είναι μόνο μερικές από τις επιλογές που έχουν οι φοιτητές για να απασχολούνται και να κάνουν κάτι δημιουργικό στον ελεύθερο τους χρόνο, κάπου ανάμεσα στους καφέδες και τις παρτίδες τάβλι.

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ
Αν έχεις πάρει τον φοιτητικό συνδικαλισμό και την ύπαρξη πολιτικών φορέων στα πανεπιστήμια στραβά, επειδή το έχεις συνδέσει με τις πολιτικές της ΔΑΠ-ΠΑΣΠ (σημειώσεις, παρτάρες, ποτάρες και καμία απολύτως ανησυχία για την κοινωνία και τα καθημερινά προβλήματα του πανεπιστημίου) ή με τακτικές του τύπου καθημερινά τηλέφωνα για πέντε διαφορετικές κινητοποιήσεις μέσα στη βδομάδα και οικονομικές ενισχύσεις για το κόμμα, την εφημερίδα, το περιοδικό (ναι! προφανώς και μιλάω για την ΚΝΕ), έχεις απόλυτο δίκιο. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος. Η ύπαρξη υγιών πολιτικών φορέων, που μέσα από καθημερινό διάλογο με τους συμφοιτητές τους βοηθούν για την ανάδειξη των πανεπιστημιακών προβλημάτων (και είναι πολλά, πιστέψτε με) και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κάθε σχολή.

Κόντρα στις πελατειακές τακτικές της ΔΑΠ-ΠΑΣΠ (σου δίνω σημειώσεις, σε κερνάω και ένα ποτό και με ψηφίζεις), κόντρα στην «απολιτίκ» περικεφαλαία, χωρίς ίχνος ανησυχίας για τα κοινωνικά προβλήματα των ίδιων πολιτικών δυνάμεων, κόντρα στα φαινόμενα χουλιγκανισμού διαφόρων συνδικαλιστών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, κόντρα στη γενικότερη κατάσταση αποπολιτικοποίησης που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος της νεολαίας. Ναι, αν θες να πας κόντρα σε όλα αυτά και ταυτόχρονα να ασχοληθείς με τα κοινά, υπάρχει λύση (μέσα σε όλη αυτή τη σαπίλα που νομίζεις ότι χαρακτηρίζει το φοιτητικό συνδικαλισμό).

Όχι, ο φοιτητικός συνδικαλισμός δεν είναι τόσο χάλια όσο ακούγεται. Μέσα από τον φοιτητικό συνδικαλισμό επιτυγχάνονται πολλά (αν βέβαια ο πολιτικός φορέας λειτουργεί υγιώς). Καθημερινές συζητήσεις για την προσπάθεια επίλυσης τυχόν προβλημάτων που ανακύπτουν στις σχολές, συλλογικές διαδικασίες, συζητήσεις, εκδηλώσεις, προβολές ταινιών και όχι ψηφοθηρικές διαδικασίες, είναι ίσως ελάχιστα παραδείγματα από το επιθυμητό μοντέλο των φοιτητικών συνδικαλιστικών φορέων.

ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ
Ε λοιπόν όχι. Οι γενικές συνελεύσεις δεν είναι απλά ο χώρος και ο χρόνος όπου νικάει αυτός που έχει την πιο δυνατή φωνή και μπορεί να μιλήσει σε μεγαλύτερη ένταση από τον άλλο. Στις γενικές συνελεύσεις, είτε το πιστεύετε είτε όχι, παίρνονται πολύ σημαντικές αποφάσεις για τις ανάγκες και την επίλυση προβλημάτων της σχολής και αυτό δεν πρέπει να γίνεται με την απουσία σας -πού και πού βέβαια, αποφασίζουμε και την έξοδο της Ελλάδας από την Ε.Ε., αλλά έτσι λειτουργούν οι δημοκρατικές διαδικασίες -. Και οι γενικές συνελεύσεις είναι η πλέον δημοκρατική διαδικασία που μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου με τη συμμετοχή όλων των φοιτητών. Θα πειστείτε μόνο αν πάτε σε καμία και δείτε τι παίζει.

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ
Εκτός από προπονήσεις σε διάφορα αθλήματα και από απλή γυμναστική με όργανα, το κάθε ίδρυμα έχει τη δική του ομάδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϊ κ.ά. και κατεβαίνει σε πανεπιστημιακά πρωταθλήματα. Πώς ήταν στο σχολείο που πηγαίναμε και παίζαμε αντίπαλοι με τα σχολεία της γύρω περιοχής; Κάπως έτσι…

ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ- ΗΜΕΡΙΔΕΣ
Δεν είναι λίγες οι φορές που είτε κάποιο συγκεκριμένο τμήμα είτε κάποιος συγκεκριμένος/η καθηγητής/τρια διοργανώνουν σεμινάρια, ημερίδες, συζητήσεις. Και δεν είναι καθόλου κακή ιδέα, αντί για ένα μάθημα ή συμπληρωματικά, να πάμε να παρακολουθήσουμε την εκδήλωση. Πολλές φορές αυτά που λέγονται εκτός μαθήματος είναι αρκετά πιο χρήσιμα και πιο ενδιαφέροντα από τις απλές θεωρίες των βιβλίων.

Είναι λάθος λοιπόν να αντιμετωπίζουμε το πανεπιστήμιο ως το χώρο που θα μπαίνουμε, θα κάνουμε το μάθημά μας, θα πάρουμε το πολυπόθητο πτυχίο, θα βγούμε, και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Το πανεπιστήμιο είναι η μικρογραφία της κοινωνίας και, ως εκ τούτου, όλα τα προβλήματα και οι ανάγκες της κοινωνίας αντικατοπτρίζονται σε αυτό. Είναι χρέος μας, λοιπόν, η κοινωνικοποίηση και η δραστηριοποίηση στον κοινωνικό μας χώρο. Οι επιλογές είναι πολλές. Δοκιμάστε τες και προπάντων ψαχτείτε!